Anna Walentynowicz we wspomnieniach wnuka

We wtorek był obchodzony dzień pamięci Anny Walentynowicz. W Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL w Warszawie odbyło się przed południem uroczyste przekazanie pamiątek po legendarnej opozycjonistce przez jej syna - Janusza Walentynowicza. Po południu w Centrum Edukacyjnym IPN im. Janusza Kurtyki "Przystanek Historia" odbyła się promocja albumu Sławomira Cenckiewicza i Adama Chmieleckiego "Anna Walentynowicz 1929-2010".

Swoimi wspomnieniami o Annie Walentynowicz podzielił się z PAP jej wnuk Piotr Walentynowicz.

"Dla mnie była to babcia bardzo kochająca, ciągle poświęcająca swoim bliskim uwagę. Gdy byłem w szkole podstawowej, wiele z babcią wyjeżdżałem. Razem zwiedziliśmy chyba całą Polskę - od morza po góry. Do tej pory ciepło wspominam wiele miłych sytuacji. Chociażby pamiętam, jak byliśmy w okolicach Łomży, we wsi Grondy Duże. Tam po raz pierwszy lepiliśmy z babcią pierogi, wcześniej zbieraliśmy jagody w lesie. Pamiętam, że uwielbiałem być chory. Jako dziecko moja wiedza o chorobach sprowadzała się do tego, że nie można stać w przeciągach, wychodzić zimą bez czapki czy z mokrymi włosami. Żeby móc jak najwięcej czasu być z babcią, właśnie to robiłem. Gdy chorowałem, babcia była cały czas przy mnie. Przynosiła mleko z miodem, chleb z czosnkiem, owoce, czytała bajki. Czułem się otoczony tym ciepłem i miłością, dobrocią" - wspominał Piotr Walentynowicz.

"Babcia nie odmawiała spotkań, gdy była zapraszana. Opowiadała o tym, co się wydarzyło w sierpniu 1980 roku, mówiła o Wałęsie, o 'Solidarności'. Jednak ja nigdy na tym nie cierpiałem, tylko zawsze czułem się otoczony ogromną troską babci" - podkreślił Walentynowicz i dodał: "To, że babcia czyniła coś ważnego dla Polski, zacząłem rozumieć dopiero, kiedy byłem w szkole zawodowej".

 "Miałem wtedy około 15-16 lat. Pamiętam, jak pojechałem z babcią oraz Andrzejem i Joanną Gwiazdami do Norwegii. Odbywał się tam cykl poświęcony sytuacji w Polsce. Na spotkania przychodziła oczywiście Polonia, która słuchała m.in. o tym, jak niszczy się polski przemysł, jak rozkrada się polski skarb. Wtedy zauważyłem, że ludzie podchodzą do babci z wielkim szacunkiem, niemalże namaszczeniem. Zrozumiałem, że w Polsce babcię spycha się na margines, wyklucza się ją z życia publicznego, medialnego, a tutaj tak wiele osób docenia i rozumie, co babcia dobrego dla Polski zrobiła. To był ten moment, kiedy zrozumiałem, że są ludzie, którzy doceniają to, co babcia zrobiła" - zaznaczył Piotr Walentynowicz.

Wnuk Anny Walentynowicz powiedział, że najmniejszy kontakt miał z babcią w czasie, gdy pracował na morzu. "Potem wyjechałem wraz z przyszłą żoną do Irlandii. Na powrót zdecydowaliśmy się w 2008 roku, kiedy zrozumiałem, że błąkamy się po świecie, a to nie jest to, bo przecież w Polsce jest tak pięknie. I wtedy głównie na myśl przychodziły mi te podróże, które odbywałem z babcią. Zacząłem wtedy uczestniczyć z nią w sympozjach 'W trosce o dom ojczysty'. Zacząłem w miarę możliwości brać udział w tym, co robi moja babcia" - powiedział Walentynowicz.

Ostatnie spotkanie ze swoją babcią Piotr Walentynowicz wspomina jako moment, w którym Anna Walentynowicz była bardzo radosna.

"Widzieliśmy się na dzień przed wyjazdem do Warszawy. Rozmawialiśmy o tym, że czuje się taka szczęśliwa, że prezydent zaprosił ją na uroczystości. Przeżywała to od dłuższego czasu. Katyń był dla babci bardzo ważny. Pamiętam, że w domu zawsze były figurki Matki Boskiej trzymającej czaszkę z przestrzeloną głową" - powiedział Piotr Walentynowicz.

Podkreślił, że Anna Walentynowicz i Janina Natusiewicz-Mirer napisały list z podziękowaniami do prezydenta Lecha Kaczyńskiego za to, że miały możliwość wziąć udział w uroczystościach w Katyniu. Zamierzały go wręczyć po powrocie.

"Babcia chciała, abyśmy po uroczystościach katyńskich pojechali na Ukrainę i poznali rodzinę, która tam mieszka. Niestety, już tego nie doczekała" - zakończył Piotr Walentynowicz.

Anna Walentynowicz (1929-2010) była zaangażowana w działalność Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża w 1978 r. 7 sierpnia 1980 r. została bezprawnie zwolniona ze Stoczni Gdańskiej, co przyczyniło się do rozpoczęcia strajku w stoczni 14 sierpnia 1980 r., który doprowadził do powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". W 1981 r. inwigilowało ją ponad 100 funkcjonariuszy i tajnych współpracowników SB. Zginęła 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem.