101 lat temu utworzono Radę Regencyjną

Rada Regencyjna została formalnie utworzona 12 września 1917 r. na mocy patentu niemieckich i austrowęgierskich władz okupacyjnych. Jej powołanie poprzedziły jednak działania Niemiec i Austro-Węgier podejmowane w związku z I wojną światową, w celu zjednania społeczeństwa polskiego i pozyskania rekrutów do walki przeciw Rosji. Do najważniejszych tego typu inicjatyw należy ogłoszenie w 1916 r. tzw. aktu 5 listopada, który przewidywał powstanie Królestwa Polskiego. 

Rada Regencyjna miała tymczasowo pełnić najwyższą władzę w Królestwie Polskim, aż do czasu jej przekazania Królowi lub Regentowi. Władza ta jednak (zgodnie z patentem) nie mogła w niczym naruszać "międzynarodowego stanowiska władz okupacyjnych".

W skład Rady weszli arcybiskup Aleksander Kakowski, Zdzisław Lubomirski i Józef Ostrowski. Sprawowała ona początkowo ograniczoną władzę administracyjną, głównie w zakresie szkolnictwa i wymiaru sprawiedliwości. W listopadzie 1917 r. powołała rząd Jana Kucharzewskiego, a 4 lutego 1918 r. Regenci utworzyli Radę Stanu Królestwa Polskiego, będącą organem przedstawicielskim, mającym skromne uprawnienie ustawodawcze. 

7 października 1918 r. Rada Regencyjna oficjalnie proklamowała utworzenie niepodległego Państwa Polskiego "obejmującego wszystkie ziemie polskie z dostępem do morza, z polityczną i gospodarczą niezawisłością, jako też terytorialną nienaruszalnością".

11 listopada 1918 r. Rada przekazała przybyłemu do Warszawy Józefowi Piłsudskiemu władzę nad wojskiem, a 14 listopada także pełnię władzy cywilnej. W oficjalnym orędziu Regenci "kierując się dobrem Ojczyzny" zadecydowali także o samorozwiązaniu Rady.