Przedwojenna Łódź

Łódź wchodziła w XX wiek jako siedziba wielkiego przemysłu. Stała się Ziemią Obiecaną dla tysięcy biednych, przybyłych z małych miasteczek i wsi. Proces gospodarczego rozwoju został wyhamowany podczas I wojny światowej. Mimo to w okresie międzywojennym Łódź pozostawała miastem włókniarzy i centrum przemysłu tekstylnego. W 1918 roku mieszkało tu 341 tys. ludzi, przed wybuchem II wojny światowej - już 672 tys. W Łodzi stykało się wiele kultur, narodowości i wyznań religijnych, na ulicach słychać było różne języki. Wśród mieszkańców oprócz Polaków było wielu Żydów, Rosjan i Niemców. W 1922 Łódź stała się miastem wojewódzkim. W okresie międzywojennym powstało tutaj ponad 100 różnych obiektów i pomników. Regulowano bieg rzek, budowano kanalizację i wodociągi. W 1919 r. Łódź jako pierwsze miasto w Polsce wprowadziła powszechny obowiązek szkolny. W roku 1928 powstaje tu oddział Warszawskiej Wolnej Wszechnicy Polskiej, dający początek Uniwersytetowi Łódzkiemu. Utworzone w roku 1937 Towarzystwo Przyjaciół Nauk stanowiło początek dzisiejszego Łódzkiego Towarzystwa Naukowego.