Abraham Zbąski, ze Zbąszynia (? - 1442)

Młodość spędził na dworze księcia Janusza raciborskiego, a później zbliżył się do dworu królewskiego. Jako poseł królewski udał się do Pragi w celu skłonienia husytów czeskich do podjęcia dysputy religijnej w Krakowie. Po śmierci Jagiełły uaktywnił się politycznie, protestował z innymi współwyznawcami przeciwko koronacji Władysława III i polityce Z. Oleśnickiego. W 1436 roku uczestniczył w zjeździe panów polskich i węgierskich w Kieżmarku. Opowiadał się za porozumieniem ze Świdrygiełłą, poparł zbrojnie kandydaturę Kazimierza Jagiellończyka na tron czeski, ale poniósł porażkę pod Głogowem. Od 1435 roku toczył zaciekły spór z Kościołem, zaprzestał płacenia dziesięcin i zabraniał tego innym. Biskup poznański S. Ciołek obłożył go klątwą, a na Zbąszyń, będący centrum husytyzmu, rozciągnął interdykt. Następca Ciołka, Andrzej Bniński, wykorzystując pobyt Zbąskiego w Taborze (1440), oblegał Zbąszyń i zmusił obrońców do wydania księży husyckich, którzy zostali spaleni w Poznaniu.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000