Aleksander Jagiellończyk (5 VIII 1461 - 19 VIII 1506)
Syn Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Habsburskiej; wielki książę litewski od 1492, król polski od 1501 roku.
Przebywał głównie na Litwie, gdzie toczył niepomyślne wojny z Moskwą (1492 - 94, 1500 - klęska pod Wiedroszą). Mimo ustępstw i małżeństwa (1495) z córką cara Iwana III, Heleną, nie doprowadził do rozpadu koalicji moskiewsko-wołoskokrymskiej. Niepowodzenia wojenne uwidoczniły Aleksandrowi i Litwinom konieczność ponownego ścisłego związania się z Polską (gdzie do 1501 roku władał brat Aleksandra, Jan Olbracht): w 1499 roku Aleksander odnowił sojusz Litwy z Polską (tzw. unia wileńska); w 1501 roku w akcie nowej unii w Mielniku uznano zasadę wspólnego i wspólnie obieranego władcy obu krajów.
Na sejmie radomskim 1505 roku podpisał konstytucję Nihil novi, która czyniła z sejmu najważniejszy organ władzy w państwie i umacniała przewagę szlachty nad innymi stanami. W roku 1506 przyczynił się do opublikowania Statutu Łaskiego, którego celem było uporządkowanie i ujednolicenie praw. Zmarł bezpotomnie.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
