Andrzej Bobola (30 XI 1591 - 16 V 1657)
Jezuita, święty.
Po studiach w Akademii Wileńskiej prowadził ożywioną działalność kaznodziejską i duszpasterską w różnych ośrodkach jezuickich (kolejno Nieśwież, Wilno, Bobrujsk, Płock, Łomża). Od roku 1642 kierował kolegium w Pińsku, zakładając tam Sodalicję Mariańską i uprawiając działalność misyjną. Nawrócił wielu wyznawców prawosławia na katolicyzm, przez co nazywano go nawet apostołem Pińszczyzny, a od cech charakteru "duszochwatem".
Sukcesy w akcji misyjnej spowodowały wzrost niechęci do jezuitów ludności przywiązanej do wiary przodków, mającej obrońców w Kozakach Chmielnickiego. Podczas rzezi katolików w Janowie Poleskim (maj 1657) zginął zamęczony na rynku miejskim. Jego ciało po długiej peregrynacji (Pińsk, Połock, Moskwa, Rzym) spoczęło w roku 1938 w Warszawie, w kaplicy jezuitów przy ul. Rakowieckiej. Szerzący się od początków XVIII w. kult Andrzeja Boboli doprowadził do jego beatyfikacji (1853) i kanonizacji (1938).
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
