Andrzej Świerad (ok. 980 - ok. 1050)
Święty, mnich eremita, patron Słowacji.
Był z pochodzenia polskim chłopem. Według tradycji miał się urodzić w Opatowcu nad Wisłą lub w Zakliczynie nad Dunajcem. Nad Dunajcem we wsi Tropie miał założyć erem. Stąd prowadził swą działalność misyjną na Podkarpaciu i w południowej Polsce. Około 1007 roku został zakonnikiem klasztoru w Nitrze, a następnie założył erem nad Wagiem pod Trenczynem. O jego życiu i cudach opowiada najstarsza węgierska legenda, spisana ok. 1060 roku przez biskupa Maura. Kanonizowany w 1083 roku. Surowy tryb życia często prowadził do omdleń i zasłabnięć świętego, legenda mówi, że, gdy pewnego razu stracił przytomność, anioł zawiózł go wozem do pustelni.
Według podań w Tropiu św. Andrzej miał uczniów ( św. Justa, Urbana z Iwkowej i ośmiu innych). Źródła w Tropiu i Opatowcu, z których święty czerpał wodę, mają uzdrawiającą moc.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
