Anna (ok. 1204 - 26 VI 1265)
Księżna śląska i krakowska, żona Henryka II Pobożnego.
Córka króla czeskiego Przemysła Ottokara I i Konstancji, córki króla węgierskiego Beli III. Między rokiem 1214 a 1218 wyszła za mąż za Henryka II Pobożnego. Na dworze wrocławskim tytułowana "młodszą księżną śląską" znalazła się pod wpływem Jadwigi, żony Henryka Brodatego, która już za życia uchodziła za świętą. Właściwą księżną Śląska została Anna w 1238 roku, kiedy po śmierci ojca Henryk Pobożny objął bezpośrednią władzę nad dzielnicą.
Po śmierci męża w bitwie pod Legnicą (1241) spełniała funkcję regentki. Wkrótce jednak ostrzygła włosy, porzuciła strojne szaty na rzecz szarego, pół-zakonnego odzienia, zamieszkała przy klasztorze franciszkanów we Wrocławiu, którego była fundatorką. Prawdopodobnie odegrała istotną rolę w podziale Śląska w 1248 roku pomiędzy jej czterech synów. Ufundowała też we Wrocławiu szpital św. Elżbiety i klasztor klarysek, w którym została pochowana.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
