Bandtke Jerzy Samuel, także Bandtkie (24 XI 1768 - 11 VI 1835)
Językoznawca, historyk, bibliotekarz.
Po studiach w Halle i Jenie był guwernerem, od 1798 roku nauczycielem języka polskiego w gimnazjum św. Elżbiety we Wrocławiu, a od 1804 roku rektorem tamtejszej szkoły św. Ducha. Dla szkolnictwa zasłużył się jako autor szeregu niezłych podręczników. Największe zasługi położył dla bibliotekarstwa. W 1811 roku objął stanowisko prof. bibliografii na Uniwersytecie Krakowskim i dyrektora jego Biblioteki. Skatalogował kilkanaście tysięcy dzieł, otworzył czytelnię dla publiczności, wykładał prócz bibliografii także językoznawstwo słowiańskie, numizmatykę.
Trzykrotnie był dziekanem, a w 1820 roku senatorem Wolnego Miasta z ramienia uniwersytetu. Działał na rzecz miejscowej społeczności ewangelickiej, doprowadził do oddania swoim współwyznawcom kościoła św. Marcina przy ul. Grodzkiej. Ceniony za osiągnięcia naukowe, prywatnie nie był zbytnio lubiany. Redagował pisma naukowo-literackie, a w badaniach historycznych koncentrował się na dziejach Śląska oraz drukarstwa polskiego. Pisał w języku niemieckim i polskim, a do najbardziej znanych jego prac zaliczyć można Historię drukarń krakowskich (1815), Historię Biblioteki Uniwersytetu Jagiellońskiego (1821) oraz Historię drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
