Barlicki Norbert (6 VI 1880 - 27 IX 1941)
Przywódca Polskiej Partii Socjalistycznej.
Urodzony w rodzinie oficjalisty dworskiego. W 1904 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, studiował także nauki społeczne w Brukseli i ekonomię w Petersburgu. Od 1902 roku związany z PPS, działał w Zagłębiu Dąbrowskim, Warszawie, Łodzi i Wilnie, m.in. jako redaktor "Przemysłowo-Handlowego Kuriera Sosnowieckiego", "Wiechy", "Górnika", "Łodzianina", współpracownik "Dziennika Wileńskiego". Po rozłamie w PPS (1906) członek PPS-Lewicy, w czasie I wojny światowej przeszedł do PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W trakcie wojny 1920 roku członek Rady Obrony Państwa (z ramienia PPS), uczestnik rokowań pokojowych w Rydze i Mińsku.
Od 1920 roku członek władz naczelnych PPS, w latach 1926 - 31 przewodniczący CKW PPS. 1919 - 33 poseł na Sejm. W okresie 13 II - 12 IV 1926 minister robót publicznych w rządzie Skrzyńskiego (odszedł na własną prośbę, powodując kryzys gabinetowy). W procesie brzeskim skazany na 2 i pół roku więzienia (wyrok odbywał w więzieniu mokotowskim). W styczniu 1937 roku wybrany na prezydenta Łodzi, ale władze nie zatwierdziły wyboru i rozwiązały radę miejską. Po wybuchu II wojny światowej organizator i przywódca grupy konspiracyjnej "Chłop i Robotnik". Aresztowany przez gestapo 21 IV 1940 roku, osadzony na Pawiaku, a potem wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie uczestniczył w obozowej konspiracji. Autor m.in. Gawęda o chłopskiej doli i o tem jak ją poprawić (1917), Aleksander Dębski. Życie i działalność 1857 - 1935 (1937) oraz licznych pism i artykułów.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
