Barnim I (ok. 1210 - 1278)
Książę szczeciński (od 1235) i zachodniopomorski (od 1264).
Prowadził przewlekłe walki z książętami gdańskimi o Sławno i Słupsk oraz wielkopolskimi o tereny nadnoteckie, a szczególnie o Santok. Uznał zwierzchnictwo Brandenburgii. W 1264 roku po śmierci brata stryjecznego, księcia dymińskiego Warcisława III, zjednoczył Pomorze Zachodnie. Agresja brandenburska spowodowała zawarcie w 1273 roku sojuszu między Barnimem I a książętami wielkopolskimi, przypieczętowanego małżeństwem Przemysła II z wnuczką Barnima I - Ludgardą. Od 1320 roku współrządził z ojcem Ottonem I. Dążył do uwolnienia się od zależności od Brandenburgii, tocząc z nią wojny w sojuszu z Polską (1325), a potem z Luksemburgami czeskimi (1337). W roku 1338 uzyskał od Ludwika IV Bawarskiego uznanie niezależności Pomorza od Brandenburgii, odzyskując następnie wiele zamków i miast w ziemi wkrzańskiej; zmusił Meklemburczyków do zrzeczenia się praw do Rugii (1354), poważnie wzmacniając znaczenie swego państwa.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
