​Bartel Kazimierz (3 III 1882 - 26 VII 1941)

Urodził się we Lwowie w rodzinie maszynisty kolejowego. Ukończył Wydział Budowy Maszyn na Politechnice Lwowskiej, matematykę na Uniwersytecie Lwowskim oraz studia uzupełniające na uniwersytecie w Monachium. Od 1912 roku profesor Politechniki Lwowskiej. 1914 - 18 służył w armii austriackiej, następnie uczestnik obrony Lwowa (1918) i organizator kolejnictwa polowego w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego (1918 - 19). W latach 1919 - 20 oraz w roku 1926 minister kolei żelaznych w pięciu gabinetach. W 1922 roku wybrany posłem na Sejm z listy PSL "Wyzwolenie", w 1925 roku wystąpił ze stronnictwa nie zgadzając się z uchwałą o konieczności "wywłaszczenia wielkiej własności ziemskiej" i założył sympatyzujący z Piłsudskim Klub Pracy.

Po przewrocie majowym początkowo jeden z czołowych polityków obozu sanacyjnego, pięciokrotnie pełnił funkcję premiera (1926 - 30), także wicepremier i minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego w gabinecie J. Piłsudskiego (1926 - 28). W 1930 roku złożył mandat poselski i wycofał się z życia politycznego w proteście przeciwko sposobom zwalczania opozycji. Uczestniczył jako świadek obrony w procesie brzeskim. Zaangażował się w rozwój życia kulturalnego Lwowa oraz poświęcił pracy naukowej i dydaktycznej na Politechnice Lwowskiej (od 1930 roku jej rektor). Po zajęciu Lwowa przez Niemców aresztowany i 26 lipca 1941 roku rozstrzelany. Był autorem wielu publikacji naukowych m.in. podręcznika Geometrii wykreślnej (1919), a także publicystycznych: Niedomagania parlamentaryzmu (1928), Kilka uwag o praktyce parlamentarnej w Polsce (1929).

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000