Beck Józef (4 X 1894 - 5 VI 1944)
Pułkownik, polityk sanacyjny.
Studiował krótko na Politechnice Lwowskiej i półtora roku w Akademii Handlu Zagranicznego w Wiedniu. 1914 - 17 służył w Legionach (adiutant J. Piłsudskiego), potem jako członek POW uczestniczył w misji wywiadowczej na Ukrainie. Od 1918 roku w WP, uczestnik wojny polsko-radzieckiej. W latach 1922 - 23 attaché wojskowy w Paryżu i Brukseli. Po przewrocie majowym pełnił do 1930 roku funkcję szefa gabinetu ministra spraw wojskowych J. Piłsudskiego. Latem 1930 roku został na kilka miesięcy ministrem bez teki (faktycznie wicepremierem) w rządzie J. Piłsudskiego. Od 1932 roku minister spraw zagranicznych. Uważany był za wykonawcę i kontynuatora J. Piłsudskiego w uprawianiu polityki zagranicznej, a zwłaszcza w realizowaniu koncepcji równowagi wobec obu potężnych sąsiadów Polski, Niemiec i Związku Radzieckiego.
Inicjował zawieranie paktów o nieagresji z tymi państwami oraz układów sojuszniczych z Wielką Brytanią, odnowił sojusz z Francją. Senator w latach 1935 - 39. 18 IX 1939 roku internowany na terytorium Rumunii, rok później próbował nieudanej ucieczki z miejsca internowania. Zmarł na gruźlicę we wsi Stanesti-Chirulesti pod Bukaresztem. Pochowany został na cmentarzu prawosławnym w Bukareszcie, w 1991 roku ekshumowany i pochowany w Warszawie. Jego wspomnienia, pisane w latach 1939 - 44 w Rumunii, ukazały się już pośmiertnie w języku francuskim (1951).
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
