Berling Zygmunt (27 VI 1896 - 11 VII 1980)
Generał Wojska Polskiego, dowodził pod Lenino.
Od 1915 roku w Legionach Polskich, od 1918 roku w Wojsku Polskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku W kampanii 1939 roku bez przydziału, wzięty do niewoli w Wilnie; już w 1940 zaoferował Związkowi Sowieckiemu swoje usługi, sugerując utworzenie polskiej dywizji. Od 1941 roku w armii gen. W. Andersa - szef sztabu 5. dywizji piechoty, później komendant bazy ewakuacyjnej w Krasnojarsku. Odmówił ewakuowania się wraz z armią i pozostał w ZSRR (przez władze emigracyjne skazany na karę śmierci za dezercję). Od 1943 roku z ramienia Związku Patriotów Polskich organizował 1. Dywizję im. Tadeusza Kościuszki, dowodził nią pod Lenino, później dowódca 1. Korpusu Polskiego. Awansowany do stopnia generała dywizji został wyznaczony na dowódcę 1. Armii Wojska Polskiego w Związku Sowieckim. W czasie powstania warszawskiego podjął działania na rzecz pomocy walczącej Warszawie, za co został usunięty ze stanowiska dowódcy i skierowany do Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie. Do kraju powrócił w 1947 - do 1953 pełnił obowiązki komendanta Akademii Sztabu Generalnego, a po zwolnieniu z wojska początkowo był wiceministrem w Ministerstwie PGR, a później Głównym Inspektorem Łowiectwa (stanowisko specjalnie dla niego utworzone).
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
