Bolesław II Rogatka, Łysy (1220/25 - 26 XII 1278)
Książę śląski (od 1242), wrocławski (od 1248).
Syn Henryka Pobożnego i Anny czeskiej. Po śmierci ojca i krótkiej regencji matki objął władzę w 1242 roku. Nie potrafił utrzymać w całości "państwa Henryków", które ostatecznie skurczyło się do Śląska Dolnego i Średniego z Lubuszem. W 1247 roku dopuścił Bolesław do współrządów brata, Henryka III Białego, a w 1248 roku został zmuszony do dokonania podziału Śląska: miał razem z bratem Konradem władać w księstwie legnickim, gdy druga para braci, Henryk Biały i Władysław, otrzymali Wrocław.
Czując się pokrzywdzony, rozpoczął walki z braćmi, ich niepomyślny przebieg zmusił go do odstąpienia arcybiskupowi magdeburskiemu Wilbrandowi Ziemi Lubuskiej (1249), która rychło znalazła się w rękach margrabiów brandenburskich. Zachowania Bolesława nosiły wiele cech dziwaczności. Chował się przed petentami w kryjówkach swego zamku, od spraw państwowych uciekał na wędrówki z ulubionym grajkiem i dziewczyną śpiewającą mu pieśni. Gdy brakowało mu pieniędzy, potrafił uwięzić biskupa wrocławskiego i wyznaczyć za niego okup, co z kolei ściągnęło na niego klątwę kościelną. Pochowany jest w ufundowanym przez siebie kościele dominikańskim w Legnicy.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000