Borowski Tadeusz (12 XI 1922 - 3 VII 1951)
Prozaik, publicysta, poeta.
Maturę zdobył na tajnych kompletach w Warszawie w czasie okupacji, później student polonistyki na konspiracyjnym UW. Aresztowany w roku 1943 i wywieziony do Oświęcimia; od sierpnia 1944 roku więziony w obozie koncentracyjnym Natzweiler-Dautmergen, następnie w Dachau-Allach. Po wyzwoleniu przebywał w obozie dla dipisów koło Monachium, prowadząc działalność wśród Polaków w Niemczech i na Zachodzie. W roku 1946 powrócił do kraju, został publicysta "Rzeczypospolitej" i "Nowej Kultury".
Zmarł śmiercią samobójczą w Warszawie. Jego twórczość jest przeniknięta tragizmem lat wojny; podejmuje skomplikowany problem odpowiedzialności za los jednostki i całej zbiorowości w warunkach upadku wszelkich moralnych imperatywów i wartości humanistycznych; ton ten pojawia się zarówno w wydanych konspiracyjnie wierszach (Gdziekolwiek ziemia), jak w lirykach późniejszych, a przede wszystkim w prozie (Pożegnanie z Marią, Kamienny świat) obnażających z okrutną przenikliwością mechanizmy deprawacji moralnej człowieka w warunkach obozu koncentracyjnego; opowiadanie Krajobraz po bitwie stało się podstawą scenariusza filmu A. Wajdy, który wywołał gorące spory o sposób współczesnego widzenia martyrologii narodowej.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
