Dąbrowski Jan Henryk (2 lub 29 VIII 1755 - 6 VI 1818)
Generał, twórca Legionów Polskich we Włoszech.
Służył początkowo w armii saskiej (od 1771), studiował wojskowość (od 1780), po wstąpieniu do armii polskiej (1792) otrzymał stopień podpułkownika. W czasie powstania 1794 roku mianowany generałem, bronił Warszawy, stanął na czele wojsk skierowanych do Wielkopolski. Po trzecim rozbiorze wyemigrował, od 1797 roku przebywał we Włoszech, gdzie na podstawie umowy z rządem lombardzkim formował Legiony Polskie. W 1799 roku osobiście walczył na czele I Legii pod Trebbią i pod Novi. Od 1803 roku pozostawał w służbie włoskiej.
W 1806 roku podpisał wraz z J. Wybickim odezwę wzywającą Polaków do powstania, na polecenie Napoleona organizował w Wielkopolsce polskie oddziały wojskowe, w walkach na Pomorzu zdobył Tczew i uczestniczył w oblężeniu Gdańska. Jako zwolennik rozszerzenia powstania na Galicję i Litwę popadł w niełaskę u Napoleona, odsunął się od życia politycznego i osiadł w wielkopolskim majątku Winnogóra, ofiarowanym mu przez rząd Księstwa Warszawskiego. Uczestniczył w wojnie z Austrią (1809), dowodził dywizją w czasie kampanii moskiewskiej (1812). Walczył w "bitwie narodów" pod Lipskiem (1813), a mianowany przez Napoleona naczelnym wodzem wojsk polskich (X 1813 - III 1814) towarzyszył mu aż do Paryża. Korzystając z propozycji cara Aleksandra I powrócił do kraju, wziął udział w budowie armii Królestwa Polskiego, został mianowany wojewodą. Jego imię utrwalono w Mazurku Dąbrowskiego, który stał się polskim hymnem narodowym.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
