Daszyński Ignacy (26 X 1866 - 31 X 1936)
Przywódca socjalistów polskich.
Urodził się w Zbarażu na Podolu w rodzinie urzędniczej. Z gimnazjum został wydalony za wygłoszenie odczytu o rewolucji 1848 roku. Maturę uzyskał eksternistycznie w Krakowie, gdzie również studiował na Wydziale Filozoficznym UJ. Ponadto studiował nauki przyrodnicze w Zurychu i prawo we Lwowie. Od 1882 roku uczestniczył w pierwszych organizacjach socjalistycznych w Galicji, a od 1892 roku był współtwórcą i przywódcą Polskiej Partii Socjal-Demokratycznej. W latach 1897 - 1918 był posłem w parlamencie austriackim. Wielokrotnie aresztowany i więziony, do wybuchu I wojny światowej miał ponad 40 procesów politycznych. Współpracował z PPS zaboru rosyjskiego, a od 1901 roku nawiązał ścisły kontakt z J. Piłsudskim.
W 1914 roku współtwórca Naczelnego Komitetu Narodowego, w 1918 roku współorganizator i wiceprzewodniczący Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie, premier oraz minister spraw zagranicznych Tymczasowego Rządu Ludowego w Lublinie. Po odzyskaniu niepodległości członek kierownictwa zjednoczonej PPS. Od 21 lipca 1920 do 4 stycznia 1921 był wicepremierem w koalicyjnym Rządzie Obrony Narodowej. Od 1919 roku poseł, w latach 1928 - 30 marszałek Sejmu. W maju 1926 roku poparł zamach stanu Piłsudskiego, ale następnie szybko przeszedł do opozycji. Gdy 31 października 1929 roku na teren Sejmu wkroczyła grupa ponad 100 oficerów, odmówił otwarcia posiedzenia pod bagnetami, karabinami i szablami. Jesienią 1930 roku uniknął aresztowania w związku ze sprawą brzeską, ale został pozbawiony paszportu. Od roku 1930 przebywał w sanatorium w Bystrej, gdzie zmarł.
Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, a jego pogrzeb przerodził się w wielką robotniczą manifestację. Był autorem wielu prac i artykułów, m.in. Cztery lata wojny (Kraków, 1918), Mowy sejmowe (Lwów, 1920), Pamiętniki (Kraków, 1925 - 1926). Artykuły zamieszczał na łamach takich czasopism, jak: "Gazeta Robotnicza", "Głos", "Krytyka", "Praca", "Przedświt", "Robotnik" i "Trybuna" oraz pismach austriackich, niemieckich, francuskich i angielskich.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
