Didur Adam (24 XII 1875 - 7 I 1946)
Śpiewak operowy (bas), reżyser.
Uczył się śpiewu u W. Wysockiego we Lwowie, a następnie u F. Emericha w Mediolanie. W latach 1895 - 99 został zatrudniony w La Scali, a później także w Operze Warszawskiej i w Metropolitan Opera w Nowym Jorku, gdzie z wielkim powodzeniem występował przez 24 sezony. Rozgłos zyskał także w Rosji, gdzie występował wielokrotnie. Sławy jego nie przyćmiły nawet występy wielkiego Fiodora Szalapina. W 1932 r. wycofał się ze sceny i powrócił do kraju poświęcając się pracy pedagogicznej. W latach 30. był profesorem klasy operowej we Lwowie. Był m.in. odkrywcą i opiekunem artystycznym Wiktorii Calma. Od 1932 roku mieszkał we Lwowie, gdzie był kierownikiem artystycznym opery i wykładał w konserwatorium.
Po 1945 roku został profesorem w PWSM w Katowicach i pierwszym dyrektorem Opery Śląskiej w Bytomiu. Był jednym z najsłynniejszych polskich śpiewaków, wyróżniał się rozległą skalą głosu i wielkim talentem aktorskim. Najsłynniejsze jego wykonania to Młynarz w Rusałce, Mefisto w Fauście, Don Basilio w Cyruliku sewilskim, Stolnik w Halce, Zbigniew w Strasznym dworze.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
