Dietl Józef (24 I 1804 - 18 I 1878)
Lekarz internista, profesor i rektor UJ, prezydent Krakowa.
Pochodził z rodziny niemiecko-polskiej, studiował we Lwowie i w Wiedniu, gdzie w 1829 roku obronił doktorat z medycyny. W Wiedniu był asystentem na uniwersytecie (do 1833), lekarzem policyjnym i dyrektorem szpitala (1848). Po J. Brodowiczu objął katedrę medycyny wewnętrznej w Krakowie (1851 - 65) i szybko stał się jednym z najwybitniejszych profesorów UJ. Zreformował kliniki uniwersyteckie, wprowadził nowe metody w badaniach naukowych i w leczeniu praktycznym, zapoczątkował i rozwinął leczenie klimatyczne i balneologiczne, spopularyzował Krynicę, Szczawnicę, Żegiestów, Rabkę, Iwonicz, Krzeszowice, Swoszowice. Uważa się go za współtwórcę polskiej medycyny klimatycznej i zdrojowiskowej.
Był dziekanem Wydziału Lekarskiego (1856 - 61) i rektorem UJ (1861/62), posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie (1861 - 67) i jego reprezentantem w wiedeńskiej Radzie Państwa. Domagał się wprowadzenia języka polskiego na UJ, unarodowienia szkolnictwa średniego i wyższego oraz pełnej autonomii dla Galicji, przez co stał się niewygodny dla władz austriackich. Wiedeń nie zatwierdził jego ponownego wyboru na rektora (1865) i usunął go na wcześniejszą emeryturę. Wybrany pierwszym autonomicznym prezydentem Krakowa (1866 - 74), sformułował program rozwoju miasta i przyczynił się do jego unowocześnienia. Członek Akademii Umiejętności (1872), dożywotni członek austriackiej Izby Panów (1869), honorowy obywatel Krakowa i Nowego Sącza.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
