Długosz Jan (1415 - 18 V 1480)
Historyk, dyplomata; wychowawca synów Kazimierza Jagiellończyka.
Kształcił się w Korczynie i w Akademii Krakowskiej (1428), od roku 1431 pracował w kancelarii biskupa Zbigniewa Oleśnickiego. Od 1436 roku jest kanonikiem krakowskim, sandomierskim, kieleckim i wiślickim, pod koniec życia zostanie mianowany arcybiskupem lwowskim, ale diecezji nie zdąży już objąć. Na dworze Oleśnickiego jest kolejno notariuszem, pisarzem, sekretarzem, wreszcie kanclerzem; podróżuje do Rzymu, by uzyskać godność kardynalską dla Oleśnickiego. Po jego śmierci (1455) zbliża się do dworu królewskiego, pełni funkcje dyplomatyczne w czasie wojny trzynastoletniej, w roku 1467 jest królewskim wysłannikiem do Czech, a w 1469 na Węgry (dla zapewnienia Władysławowi następstwa tronu w Czechach).
Od roku 1467 jest wychowawcą synów królewskich. Autor Historia Polonica spisanej w latach 1455 - 80 (do tomu IV wydanej drukiem 1614 - 15, pierwsze pełne wydanie 1878); nadto Banderia Prutenorum i prace źródłowe na temat herbów polskich, spraw polsko-krzyżackich w okresie 1339 - 1422 i beneficjów kościoła w Małopolsce. Sam fundował kościoły (m.in. Chotel, Raciborowice), wyposażył kościół na Skałce w Krakowie (w 1472 roku sprowadził tam paulinów), remontował i fundował bursy akademickie. Od 1880 roku spoczywa na Skałce w krypcie zasłużonych, dokąd szczątki jego przeniesione zostały z katedry wawelskiej.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
