Długoszowski-Wieniawa Bolesław (22 VII 1881 – 1 VII 1942)

Z wykształcenia lekarz. Od 1914 roku w Legionach Polskich (I Kompania Kadrowa), w latach 1915 - 16 i 1918 - 22 adiutant J. Piłsudskiego. I wojnę światową rozpoczął w stopniu szeregowca, a zakończył jako rotmistrz. Po odzyskaniu niepodległości służył przy Piłsudskim jako adiutant. Marszałek wykorzystywał jego talent dyplomatyczny w najpoważniejszych kontaktach politycznych. Podczas przewrotu majowego Długoszowski, już w stopniu pułkownika, pozostał wierny swojemu Wodzowi i jego wizji Polski. Od początku lat 20. powrócił do swoich fascynacji artystycznych.  Z racji zainteresowań kulturalnych i swobodnego trybu życia był popularny w kręgach artystycznych, m.in. przyjaźnił się z wieloma skamandrytami. Był stałym bywalcem słynnej kawiarni "Ziemiańska", gdzie zawsze można było spotkać któregoś ze znanych literatów - Tuwima, Lechonia, Hemara czy legendarnego gawędziarza Franciszka Fiszera. Rubaszna i swawolna dusza kawalerzysty realizowała się podczas legendarnych rautów i balów w "Adrii".

8 grudnia 1931 roku Wieniawa-Długoszowski otrzymał awans na generała brygady. Przy tej okazji Piłsudski wyraził się publicznie o nim, że "to człowiek najbardziej honorowy w armii". Marszałek Józef Piłsudski widział w Wieniawie przyszłego dyplomatę. Długoszowski zaś marzył o ukochanej kawalerii, której uroki opiewał w niejednym ze swoich wierszy. Jego marzenia, po wielu staraniach, spełniły się i otrzymał przydział na dowódcę 2 Dywizji Kawalerii. Radość ta nie trwała jednak długo, gdyż dla dobra kraju musiał powrócić do pracy dyplomatycznej. W 1938 roku został mianowany ambasadorem w Włoszech. We wrześniu 1939 roku wyznaczony przez Ignacego Mościckiego na prezydenta RP, nie objął urzędu na skutek zdecydowanego sprzeciwu Francji. Po przystąpieniu Włoch do wojny wyjechał do Portugalii, później poseł na Kubie. Popełnił samobójstwo. 

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000