Flemming Jakub Henryk (13 III 1667 - 30 IV 1728)

Do Polski przyjechał po zgonie Jana III Sobieskiego wraz ze swym szwagrem Janem Jerzym Przebendowskim, aby przekonać wyborców, głównie znacznymi kwotami pieniędzy, do wyboru na króla elektora saskiego (1696). Odtąd będzie towarzyszył Augustowi II jako pierwszy faworyt i doradca. W Polsce przebywał bardzo często, otrzymując tutaj indygenat i urząd koniuszego litewskiego. Brał udział u boku króla w większości kampanii wojny północnej (m.in. w roku 1700 dowodził wojskami w ataku na Rygę), przygotował grunt pod restaurację jego rządów (1710), a potem ścierał się z konfederatami tarnogrodzkimi, wypracowując wreszcie układ zwany warszawskim, kończący konfederację (1717).

Później doradzał królowi i realizował politykę emancypacji wobec Rosji i współpracy z Austrią, uwieńczoną doraźnym sukcesem w postaci małżeństwa królewicza z bratanicą cesarza oraz aliansu Saksonii z cesarstwem i Anglią (1719). W Rzeczypospolitej poniosła ona jednak porażkę na skutek zdecydowanego oporu elit, z hetmanami na czele, którzy udaremnili Flemmingowi również objęcie komendy nad tzw. cudzoziemskim autoramentem. Na ogół jednak przyjaźnił się z większością dygnitarzy polskich, ożenił się z Polką, Konstancją Radziwiłłówną, kanclerzanką litewską (1725). Mówiono, iż był lepszym Polakiem niż król polski.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000​