Gomułka Władysław (6 II 1905 - 1 IX 1982)

Robotnik, samouk, krótko członek Niezależnej Partii Chłopskiej, od 1926 roku w Komunistycznej Partii Polski, sekretarz Komitetu Okręgowego na Górnym Śląsku. Kilkukrotnie aresztowany w okresie międzywojennym, postrzelony w czasie próby ucieczki, co spowodowało trwałe kalectwo. W czasie okupacji początkowo przebywał na terenach okupowanych przez Związek Sowiecki, najpierw w Białymstoku, potem we Lwowie, gdzie był członkiem WKP(b), później w Generalnym Gubernatorstwie (Krosno). Współorganizował Polską Partię Robotniczą na Podkarpaciu. Od lipca 1942 roku w Warszawie, początkowo w warszawskim komitecie PPR, zaś od listopada 1943 roku (po aresztowaniu P. Findera) - sekretarz generalny KC PPR.

Jeden z organizatorów KRN i PKWN, później wicepremier w Rządzie Tymczasowym i Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej(1945). W lipcu 1948 roku na fali czystek i walk frakcji wewnątrzpartyjnych usunięto go z kierownictwa PPR i stanowiska sekretarza generalnego partii (za tzw. odchylenie prawicowonacjonalistyczne), więziony w areszcie domowym do roku 1955. Powrócił do władzy na fali październikowych zmian w roku 1956. Przez czternaście lat pełnił funkcję I sekretarza KC PZPR, likwidując większość wypaczeń okresu stalinowskiego, poprawił stosunki z Kościołem katolickim, zrezygnował ze zwalczania rolnictwa indywidualnego. W polityce zagranicznej doprowadził do uznania przez RFN polskiej granicy zachodniej. Odszedł ze stanowiska w wyniku krwawo stłumionych protestów robotników Wybrzeża przeciw stagnacji ekonomicznej kraju (grudzień 1970). Pozostawił, pomijając przemówienia i partyjną publicystykę, dwa tomy Pamiętników (wydane 1994).

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000​​​​​​​