Grabowski Stanisław (29 X 1780 - 3 X 1845)
Polityk w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim.
Brat Michała, był także naturalnym synem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i Elżbiety Grabowskiej. Otrzymał staranne wykształcenie w Rzymie. Miał opinię "cudownego dziecka", odznaczał się bowiem nadzwyczajną pamięcią i był świetnym erudytą. Należał do współzałożycieli Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie. W czasach Księstwa Warszawskiego, będąc gorącym zwolennikiem Napoleona, otrzymał funkcję sekretarza Rady Stanu i Ministrów.
W Królestwie Polskim, dzięki poparciu cara Aleksandra I, wielkiego księcia Konstantego i Nikołaja Nowosilcowa, zajmował wiele stanowisk, m.in. w 1819 roku został kasztelanem, w 1820 - ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego, w 1825 roku - wojewodą. Będąc ministrem zwalczał tendencje liberalne i dążenia narodowe, usunął ze szkolnictwa wielu światłych ludzi, wprowadzając w ich miejsce figurantów i serwilistów. Nie wziął udziału w powstaniu listopadowym, wyjechał z Warszawy w okolice Łowicza, a stamtąd w Poznańskie. Po powrocie do stolicy kontynuował działalność polityczną. W 1833 roku został radcą stanu, a w 1836 - kontrolerem generalnym i członkiem Rady Administracyjnej.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
