Ingarden Roman (5 II 1893 - 14 VI 1970)

Urodził się w Krakowie; studiował filozofię, matematykę i fizykę we Lwowie, Getyndze, Wiedniu i Fryburgu Badeńskim (był m.in. uczniem E. Husserla); po uzyskaniu habilitacji (1924) objął stanowisko profesora i katedrę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1939 - 41 wykładał literaturę, zaś w czasie okupacji niemieckiej działał w tajnym nauczaniu uniwersyteckim.

Od 1946 roku profesor UJ (w 1952 roku pozbawiony prawa wykładania przez władze komunistyczne), do pracy powrócił w 1957 roku; członek PAU (od 1945) i PAN (od 1957) oraz licznych towarzystw naukowych za granicą; 1947 - 55 prezes Towarzystwa Filozoficznego w Krakowie, redaktor Biblioteki Klasyków Filozofii PAU (1946 - 51) oraz "Kwartalnika Filozoficznego" (1948 - 55). Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli fenomenologii w polskiej filozofii; obszar jego zainteresowania obejmował teorię poznania, ontologię, aksjologię i estetykę, a także pewne zagadnienia etyczne (Książeczka o człowieku).

Autor fundamentalnej rozprawy Spór o istnienie świata, której tezy legły u podstaw oryginalnej teorii estetycznej, opisującej sposób istnienia dzieła sztuki (O dziele literackim, O poznawaniu dzieła literackiego); chociaż skupiał się przede wszystkim na słowie, równie wnikliwe interpretacje poświęcił filmowi, malarstwu, architekturze i muzyce. Teoria Ingardena powstawała w opozycji do biografizmu i psychologizmu, wykazując pewne zbieżności z formalizmem i strukturalizmem i oddziałując wyraźnie na poglądy wielu późniejszych badaczy niemieckich i anglosaskich.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000