Jabłonowski Stanisław Jan (3 IV 1634 - 3 IV 1702)

Studiował w Krakowie, Pradze oraz Paryżu, gdzie poznawał sztukę wojenną. W awansach postępował szybko, m.in. dzięki protekcji Ludwiki Marii, tworzącej stronnictwo profrancuskie. Dość długo pozostał wierny temu ugrupowaniu i jego przywódcy, Janowi Sobieskiemu, którego wybór na króla (1674) poparł gorąco, a potem towarzyszył mu w wyprawach przeciwko Turcji (1674 - 76). Od roku 1678 coraz wyraźniej kontestował politykę króla zmierzającego do sojuszu z Austrią, lecz zachęcony perspektywą objęcia urzędu hetmana wielkiego wyparł się udziału w profrancuskim spisku detronizacyjnym, mającym wynieść go nawet na tron królewski.

Odtąd będzie służył Janowi III lojalnie, dowodząc pod Wiedniem prawym skrzydłem polskim, a następnie biorąc udział w wyprawach mołdawskich, z których samodzielnie poprowadził kampanię roku 1685, a dwa lata później atakował Kamieniec Podolski. Walki o odzyskanie Podola prowadził do roku  1696, utrzymując wojsko w dużym    stopniu z własnej szkatuły. Przeciwdziałał skrycie planom dynastycznym Sobieskich, nie wyrzekając się przy tym myśli o koronie dla siebie. W 1696 roku poparł jednak najpierw Jakuba Sobieskiego, a ostatecznie elektora saskiego, Fryderyka Augusta.

Z nowym królem jego stosunki nie układały się najlepiej, ale na ogół pozostawał lojalnym poddanym. Był wybitnym dowódcą i organizatorem wojska, natomiast nie posiadał większych talentów politycznych.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000​​​