Jakub z Kobylan (? - 20 V 1454)
Kasztelan gnieźnieński.
Wywodził się z wielkopolskiej linii Grzymalitów. Był synem Przecława oraz Małgorzaty z Rogowa. W 1428 roku uczestniczył w wyprawie Witolda, wielkiego księcia litewskiego, na Nowogród Wielki, na jego dworze sprawował też urząd marszałka. Po śmierci Witolda (1430) zaciągnął się na służbę u króla Władysława Jagiełły. Stanął na czele królewskiego wojska przeciw Świdrygielle i wziął udział w bitwie pod Wilkomierzem (1 września 1435), przyczyniając się do klęski zbuntowanego księcia.
Jako kasztelan biecki poparł po tragedii warneńskiej (1444) kandydaturę Kazimierza Jagiellończyka na króla Polski i już w 1448 roku odnotowano Jakuba w gronie jego dworzan. W 1453 roku posłował do kapituły gnieźnieńskiej, polecając jej w imieniu króla kandydaturę Jana ze Sprowy, prepozyta sandomierskiego i kanonika gnieźnieńskiego. Zasługi wojenne i działalność polityczną wynagradzał król Jakubowi nadaniami dóbr i starostw, awansując go w 1452 roku na bogato uposażoną kasztelanię gnieźnieńską. O życiu prywatnym Jakuba niewiele wiadomo.
Pisarz sądu grodzkiego w Brześciu Kujawskim odnotował datę jego śmierci i dodał, że był rycerzem o sławie międzynarodowej, bywalcem turniejów i uczestnikiem wielu zwycięskich pojedynków z przeciwnikami krajowymi i obcymi, a nadto pogromcą zagonów tatarskich ku czci świętej korony polskiej. Wspomniał o głośnym i zwycięskim pojedynku na dziedzińcu wawelskim w obecności króla i dworu, gdzie w walce na topory i kopie pokonał Jakuba, rycerza angielskiego.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
