Wywodził się z rycerstwa sandomierskiego. Wykształceniu i protekcji krewnych zawdzięczał zatrudnienie w kancelarii księcia Władysława Łokietka (1307) i dalszą karierę. Brał udział w rokowaniach Łokietka z Krzyżakami we Włocławku (1311), w charakterze kanclerza łęczyckiego występował w 1318 i 1324 roku w Poznaniu i Brześciu Kujawskim, prawdopodobnie administrował diecezją krakowską podczas wygnania biskupa Jana Muskaty.
W okresie walk Łokietka o Kraków odbył studia w Bolonii. W 1326 roku Łokietek wysunął kandydaturę Grota na biskupa krakowskiego. Czternastoletnie rządy biskupie Jana Grota w diecezji odznaczały się sprężystością i zapobiegliwością. Kontynuował rozpoczętą w 1320 roku budowę katedry krakowskiej, zakładał i odbudowywał zniszczone zamki i miasta biskupie, lokował nowe wsie, budował kościoły i kaplice, w tym kościół w rodzinnych Chobrzanach, gdzie utworzył parafię. Poprawnych stosunków z Łokietkiem, opartych na zgodnej współpracy, nie udało się Janowi Grotowi rozciągnąć na rządy Kazimierza Wielkiego.
Ostry ich konflikt m.in. o dawne wolności biskupie (biskup nawet rzucił klątwę na króla) został załagodzony w 1343 roku w związku z nowym procesem przeciw Krzyżakom, w który Jan Grot zaangażował się osobiście. Zmarł w Wawrzeńczycach w tamtejszym dworze biskupim, pochowany w katedrze wawelskiej, w ufundowanej przez siebie kaplicy.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
