Janicki Klemens, także Ianicius, Janiciusz (17 XI 1516 - I 1543)

Pochodził z rodziny chłopskiej, kształcił się w Poznaniu i Padwie (dzięki poparciu wojewody krakowskiego, Piotra Kmity). Doktoryzował się w 1540 roku, a papież Paweł III uhonorował go laurem poetyckim (poeta laureatus). W 1542 roku wydał tom najlepszych swych dzieł, ujęty w cykle (np. Trista, Variae elegiae, Epigrammata), wzorowane na poezji rzymskiej (na Wergiliuszu i Owidiuszu).

Największą popularność zdobyła elegia O sobie samym do potomności. Cieszył się uznaniem krytyki literackiej w XIX wieku (za liryzm, nastrojowość, ton osobisty), współcześni cenili go bardziej za żywoty królów polskich Vitae regum Polonorum (wydane pośmiertnie w 1563 roku) i arcybiskupów gnieźnieńskich (Vitae archiepiscoporum Gneznensium, wydane w 1574). Jeden z najświetniejszych polskich poetów języka łacińskiego doby wczesnego humanizmu. Wzorował się przede wszystkim na poetach rzymskich. Do perfekcji opanował technikę poetycką, był przede wszystkim lirykiem, ale tworzył również liczne epigramy.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000