Jarosław z Bogorii i Skotnik (? - 17 IX 1376 )

Pochodził ze znanego w ziemi sandomierskiej rodu Bogoriów, był synem Piotra, wojewody krakowskiego. Studiował w latach 1316 - 22 prawo i teologię w Bolonii. Po powrocie do kraju, jako wybitny prawnik, organizator i intelektualista szybko awansował: został kanonikiem krakowskim i niebawem kanclerzem biskupa Nankera (1323 - 25), następnie archidiakonem krakowskim i kanonikiem gnieźnieńskim. W 1339 roku  reprezentował króla w procesie z  Krzyżakami, a niedługo później, za poparciem Kazimierza Wielkiego, został arcybiskupem gnieźnieńskim (1342).

Brał udział w rokowaniach z zakonem krzyżackim w 1343 roku, zaś w 1349 roku był czynny przy ustalaniu granicy z Krzyżakami na Pomorzu. Przyjmuje się, że był głównym redaktorem statutów wiślicko-piotrkowskich, a także kodyfikatrorem ustawodawstwa kościelnego. Czynny był również na polu budownictwa. Odbudowywał katedrę gnieźnieńską, budował kościoły,  klasztory,  zamki i dwory biskupie, zakładał nowe wsie i miasta.  Dotknięty w 1371 roku ślepotą zrezygnował z arcybiskupstwa i przeniósł się do klasztoru w Lądzie (1374). Zmarł jako starzec stuletni (według Janka z Czarnkowa), we dworze arcybiskupim w Kaliszu.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000​