​Karpiński Franciszek (4 października 1741 - 16 października 1825)

Uczył się u jezuitów i w akademii teologicznej we Lwowie. Był wychowawcą dzieci w rodzinach magnackich. Dużo podróżował, uczestniczył w obiadach czwartkowych, związał się z poetami z kręgu puławskiego. Był jednym z głównych w Polsce przedstawicieli liryki sentymentalnej. Pisał sielanki ("Do Justyny. Tęskność na wiosnę", "Laura i Filon"), pamiętniki ("Historia mego wieku i ludzi, z którymi żyłem", wyd. 1844), elegie (np. "Powrót z Warszawy na wieś", 1784), liryki patriotyczne, dramaty ("Bolesław III", "Czynsz", "1790"), pieśni religijne (śpiewnik "Pieśni nabożne", 1792), utwory moralno-dydaktyczne ("Rozmowy Platona z uczniami swoimi", 1802).

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999