​Kasprowicz Jan (12 grudnia 1860 - 1 sierpnia 1926)

Pochodził z rodziny chłopskiej, studiował w Lipsku (gdzie za działalność socjalistyczną skazano go na pół roku więzienia) i we Wrocławiu. Debiutował w 1882 roku w "Kłosach" dzięki poparciu J.I. Kraszewskiego. Uzyskał doktorat na podstawie pracy o poezji Teofila Lenartowicza, w 1908 roku objął katedrę literatury komparatystycznej na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie w latach 1921 - 22 pełnił funkcję rektora. Był trzykrotnie żonaty: z Teodozją Szymańską, Jadwigą Gąsowską (później Przybyszewską ) i Marią Bunin. Od 1924 roku na stałe mieszkał w Poroninie na Harendzie. Prowadził szeroką działalność społeczną i polityczną (m.in. w Kole Literacko-Artystycznym "Sokół" i Lidze Narodowej). 

Na twórczość Kasprowicza składa się kilka następujących po sobie nurtów: romantyczny (fascynacja poezją P.B. Shelleya), od 1894 roku naturalistyczny (tematyka chłopska, m.in. w cyklu "Obrazki z natury", "Ze Szląska", "Z chałupy", "Obrazy i obrazki chłopskie"), modernistyczny ("Miłość", 1895 roku, poemat dramatyczny "Bunt Napierskiego"), ekspresjonistyczny (zbiory hymnów:  "Ginącemu światu", 1902, "Salve Regina", 1902, poemat dramatyczny "Uczta Herodiady", 1905), prymitywistyczny (tematyka folklorystyczna, wiejska "Ballady o słoneczniku", 1908, "Bajki, klechdy i baśnie", 1902). W utworach pisanych po 1906 roku dominuje franciszkanizm, pogodna afirmacja świata prostych ludzi (tomy: "Chwile", 1911, "Księga ubogich", 1916, "Mój świat", 1926). Współpracował z prasą warszawką, lwowską i petersburską. Tłumaczył z greki, łaciny, angielskiego, niemieckiego, włoskiego, holenderskiego i norweskiego.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999