Kazimierz I Konradowic (około 1211 - 14 grudnia 1267)
Książę kujawski (od 1233), łęczycki i sieradzki (od 1247 roku).
Był synem Konrada Mazowieckiego i Agafii, ojcem m.in. Leszka Czarnego i Władysława Łokietka. Za życia ojca współdziałał z nim w walkach o Kraków i w stosunkach z Krzyżakami. W 1247 roku wykorzystał pobyt braci w Płocku na pogrzebie ojca, by zagarnąć ziemię łęczycką i sieradzką, przeznaczone dla młodszego brata, Siemowita. Rychła śmierć innego brata, Bolesława (1248) pozwoliła oddać Siemowitowi Mazowsze. Z Krzyżakami prowadził Kazimierz od 1252 roku wojnę handlową i rywalizowal o tereny Jaćwieży (planował pokojową chrystianizację Jaćwięgów). Spowodował, że na Krzyżaków spadła klątwa za najazd na Jaćwież. W 1256 roku sam zorganizował krucjatę na te tereny i popierał powstanie biskupstwa w Łukowie. W 1257 roku pogodził się z Krzyżakami, prowadząc wojnę o kasztelanię lądzką, którą otrzymał od Henryka Pobożnego wraz z ręką jego córki Konstancji. Pretensje do Lądu zgłosił jednak Bolesław Pobożny. W 1259 roku wojska Bolesława zaatakowały ziemię łęczycką, zmuszając Kazimierza do obietnicy zwrotu ziem zajętych bezprawnie. Podczas najazdu Tatarów na Małopolskę (1259) Kazimierz zaatakował Bolesława Wstydliwego i założył gród w Lelowie, który już rok później książę krakowski odzyskał. Kazimierz zmuszony był wydzielić Leszkowi Czarnemu dzielnicę łęczycko-sieradzką i patrzeć bezsilnie, jak w 1261 roku Bolesław Pobożny zajmuje Ląd. Pochowany został w katedrze we Włocławku.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999
