Kazimierz II (1261/2 - 10 czerwca 1294)
Książę kujawski (od 1275) i łęczycki (od 1288), młodszy brat Łokietka.
Był synem Kazimierza Konradowica i Eufrozyny opolskiej. Po śmierci ojca (1267) Eufrozynie wraz z synami przypadły ziemie brzesko-kujawska i dobrzyńska, którymi zarządzała aż do 1275 roku Wtedy w księstwie brzesko-kujawskim rządy objął Łokietek wspólnie z Kazimierzem, a Siemowitowi przypadła ziemia dobrzyńska. Po śmierci Leszka Czarnego (1288) odziedziczył Kazimierz także księstwo łęczyckie. W walce o tron krakowski Kazimierz razem z bratem Władysławem Łokietkiem zadali w 1289 roku pod Siewierzem klęskę śląskim sprzymierzeńcom Henryka Probusa. Gdy nie udało im się zająć Krakowa, dopomógł Kazimierz Łokietkowi w opanowaniu Sandomierszczyzny. W 1292 roku pomagał bratu w wyprawie na ziemię krakowską. Wraz z nim bronił Sieradza, dostał się do niewoli króla czeskiego i zapewne razem z Łokietkiem musiał uznać zwierzchnictwo Wacława. Był też Kazimierz w 1293 roku uczestnikiem zjazdu książąt w Kaliszu, gdzie wraz z Łokietkiem i Przemysłem II, przy udziale arcybiskupa Jakuba Świnki, trzej książęta, występujący jako "dziedzice Krakowa", związali się antyczeskim przymierzem i umową w sprawie objęcia rządów w Krakowie. Zginął pod Trojanowem nad Bzurą koło Sochaczewa, ścigając Litwinów, którzy pod wodzą Witenesa złupili uprzednio Łęczycę.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999
