​Kinga, Kunegunda (1234 - 24 lipca 1292)

Była córką króla węgierskiego Beli IV i Marii, córki Teodora Laskarisa, cesarza Nicei. W wieku 5 lat została w 1239 roku żoną 12-letniego Bolesława Wstydliwego. Kinga była wykształcona, umiała czytać, znała język węgierski, polski i łacinę. Miała wpływ na prowęgierską politykę swego męża. Wzmocnieniem tych wpływów było wydanie wychowywanej na krakowskim dworze siostry Kingi, Jolenty Heleny, za mąż za księcia wielkopolskiego, Bolesława Pobożnego. Starania Kingi zaowocowały kanonizacją biskupa Stanisława (1253). W 1257 roku, w zamian za posag i pożyczone mężowi klejnoty i pieniądze, otrzymała Kinga ziemię sądecką, gdzie w 1268 roku przeprowadziła radykalną reformę gospodarczą. W 1273 roku kupcy sądeccy otrzymali wolność od ceł w całym księstwie. W 1279 roku po śmierci męża, jako pani i księżna sądecka, ufundowała klasztor klarysek w Starym Sączu, dając mu w uposażenie miasto z cłem i 28 wsi. Do tego klasztoru też wstąpiła i w nim zmarła. Już w XIV w. zaczęto spisywać jej cuda i powstały pierwsze żywoty jej świątobliwego życia. Była też bohaterką wielu opowiadań i legend, jak choćby tej najbardziej znanej - o pierścieniu Kingi, zagubionym w pobliżu salin na Węgrzech i znalezionym w odkrytej pod Krakowem kopalni soli. W 1690 roku została Kinga beatyfikowana, a w 1999 roku papież Jan Paweł II kanonizował ją.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999