Kniaziewicz Karol (4 maja 1762 - 9 maja 1842)

Uczył się w Szkole Rycerskiej, ukończył też warszawską szkołę artylerii. Podczas wojny polsko-rosyjskiej (1792) awansowany na majora, a w czasie insurekcji kościuszkowskiej kolejno na pułkownika i generała. Po bitwie pod Maciejowicami przebywał w niewoli rosyjskiej (1794 - 96), potem przedostał się do Włoch i zaciągnął do Legionów Polskich (1797 - 1801). Dowodził I Legią, wyróżnił się w kampanii neapolitańskiej, po której składał w Paryżu zdobyte sztandary (III 1799). Organizował i dowodził Legią  naddunajską (1799 - 1801), z którą odznaczył się w bitwie pod Hohenlinden. W 1801 roku odsunął się od wojska i osiadł na Wołyniu. Do służby powrócił w 1812 roku, w kampanii moskiewskiej dowodził dywizją, walczył pod Smoleńskiem i Borodino, został ranny nad Berezyną. Potem wyemigrował do Drezna (1817), gdzie napisał pamiętniki. Po wybuchu powstania listopadowego reprezentował Rząd Narodowy w Paryżu, następnie związał się z A.J. Czartoryskim, uczestniczył w pracach Towarzystwa Literackiego, był  współtwórcą Biblioteki Polskiej w Paryżu.

 Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999