Kon Feliks (30 maja 1864 - 28 lipca 1941)
Ps. Bolesławski, Strożyński, Działacz socjalistyczny i komunistyczny.
Pochodził z zamożnej warszawskiej rodziny kupieckiej. W 1882 roku wstąpił do Socjalno-Rewolucyjnej Partii Proletariat. Aresztowany w 1884 roku, skazany na 8 lat katorgi w okolicach Bajkału, w obwodzie jakuckim, gdzie prowadził badania etnograficzne i antropologiczne. Do Warszawy powrócił w 1904 roku i aktywnie działał w PPS, a po jej rozłamie w PPS-Lewica. Był współredaktorem "Kuriera Codziennego", współpracował z nielegalnym "Robotnikiem". Od 1907 roku w Galicji. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, lecz wkrótce zrezygnował i wyemigrował do Szwajcarii. W 1917 roku udał się wraz z grupą rosyjskich emigrantów bolszewickich do Piotrogrodu i organizował w Rosji PPS-Lewicę. Jesienią 1918 roku przystąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików), z ramienia której sprawował w latach 1919 - 22 wysokie funkcje we władzach na Ukrainie. Podczas wojny polsko- bolszewickiej w 1920 roku był członkiem działającego w Białymstoku Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski (przewidywanego na rząd komunistycznej Polski). Sekretarz Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej (1922 - 23), redaktor naczelny "Krasnoj Zwiezdy" (1925 - 28) i "Raboczej Gaziety" (1928 - 30), członek kierownictw ministerstwa oświaty RSFRR (1921 - 37) oraz poczt i telegrafów ZSRR (1922 - 33). Zmarł w Moskwie podczas ewakuacji miasta.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999
