​Konarski Adam (1526 - 1 grudnia 1574)

Studia rozpoczął w Akademii Lubrańskiego, uczył się też we Frankfurcie nad Odrą, a następnie w Wittenberdze i Padwie, skąd wrócił do kraju w 1547 roku. Posiadał znaczne uzdolnienia dyplomatyczne, toteż episkopat powierzał mu dość delikatne misje do Rzymu, zaś król Zygmunt August delegował do rozmów z cesarzem Maksymilianem II. Negocjował także w sprawie dochodzenia  roszczeń polskiego króla do spadku po królowej Bonie za co staraniem króla otrzymał godność biskupią w Poznaniu zwalniając go jednocześnie w 1562 roku ze służby królewskiej. Obowiązki podjął po powrocie z poselstwa w 1564 roku.  W sierpniu 1573 roku, już jako zwolennik Henryka Walezego, stanął na czele poselstwa wiozącego do Paryża teksty artykułów henrykowskich i paktów conventów, po trudnych negocjacjach zaprzysiężonych w końcu przez stronę francuską. Jako biskup poznański był zwolennikiem  kontrreformacji, sprowadził do miasta jezuitów i doprowadził do założenia przez nich kolegium. Podczas krótkiej kariery zebrał majątek tak znaczny, iż jeden z krytyków biskupa zapisał po jego śmierci, iż "zostawił po sobie więcej worków pieniędzy niż łez". Kapituła poznańska po śmierci ufundowała mu nagrobek wykonany przez Hieronima Canavasiego, który znajduje się w poznańskiej katedrze.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999