​Konopnicka Maria z Wasiłowskich (23 maja 1842 - 8 października 1910)

W młodości mieszkała w Kaliszu, uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie, tam poznała Elizę Pawłowską (późniejszą Orzeszkową). Wyszła za mąż w 1862 roku, przez rok przebywała w Dreźnie. Od 1877 roku z sześciorgiem dzieci mieszkała w Warszawie, gdzie aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym. W latach 1884 - 86 redagowała "Świt". Inspiracją dla jej pierwszych utworów była poezja romantyczna. Późniejsze 3 serie "Poezji" (1881,1883, 1887) wiązały się z aktualnymi problemami światopoglądowymi pozytywizmu (np. "Obrazki" ukazują przykłady krzywdy społecznej i nędzy). Jej poetycka indywidualność ujawniła się wyraźniej w serii II i III Poezji, w wierszach stylizowanych na pieśni ludowe (cykl "Na fujarce", "Z łąk i pól", "Pieśni bez echa"). Pisała także wiersze patriotyczne (np. "Tam w moim kraju", "Rota"). Była autorką licznych nowel (m.in. "Mendel gdański", "Nasza szkapa", 1893, "Miłosierdzie gminy", 1898) i utworów dla dzieci, do dziś bardzo popularnych: baśń "O krasnoludkach i o sierotce Marysi" (1896), "Na jagody", 1903, cykl wierszy "Co słonko widziało". W latach 1901 - 02 współorganizowała protest przeciw pruskim prześladowaniom polskich dzieci we Wrześni.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999