Korfanty Wojciech (20 kwietnia 1873 - 17 sierpnia 1939)

Pochodził spod Katowic, z rodziny górniczej. Naukę rozpoczął w niemieckim gimnazjum w Katowicach, z którego został relegowany (1895), maturę zdał eksternistycznie. Studiował na Politechnice w Charlottenburgu i prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1889 roku wstąpił do organizacji "Zet", a w 1901 roku do Ligi Narodowej. Redaktor pisma "Górnoślązak", założyciel  "Polaka". Przez kilka kolejnych kadencji, jako poseł ze Śląska zasiadał w Reichstagu, 25 października 1918 roku oddał mandat domagając się przyłączenia do Polski zarówno wszystkich ziem zaboru pruskiego, jak i Górnego i Średniego Śląska.

W okresie powstania Wielkopolskiego komisarz Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu. Od 1919 roku poseł na Sejm Ustawodawczy, a także przewodniczący klubu Związku Ludowo-Narodowego. W okresie plebiscytowym był polskim komisarzem plebiscytowym na Śląsku, uczestnikiem wcześniejszych i przywódcą III powstania śląskiego. W rządzie Witosa (27 października do 19 grudnia 1923 roku) minister bez teki, de facto wicepremier. Przeciwnik sanacji, w 1930 roku przetrzymywany był w twierdzy brzeskiej. Prezes RN Polskiego Stronnictwa Chrześcijańsko-Demokratycznego, od listopada 1930 roku senator RP. Od 1934 roku przebywał na emigracji, jeden z współtwórców Frontu  Morges i prezes Stronnictwa Pracy. Po powrocie do Polski (kwiecień 1939 roku) więziony w areszcie mokotowskim, opuścił więzienie z powodu ciężkiej choroby. Zmarł w Katowicach.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999