Kossak-Szczucka Zofia (8 sierpnia 1890 - 9 kwietnia 1968)

Pochodziła ze znanej rodziny malarzy (wnuczka Juliusza). Już przed wojną zdobyła sławę jako pisarka. Działała w konspiracji od 1939 roku; współredagowała pisma Komendy Obrońców Polski ("Polska żyje!") i współpracowała z "Biuletynem Informacyjnym", "Znakiem", pismem "Miecz i Pług". Od 1941 roku we Froncie Odrodzenia Polski, przewodniczyła Unii Kobiet, współorganizowała i była pierwszą przewodniczącą (1942) Rady Pomocy Żydom "Żegota". W konspiracji napisała m.in. "Dekalog Polaka", jeden z ważniejszych tekstów Polski Podziemnej (o postawach i zachowaniach pod okupacją). Aresztowana w 1943 roku, więziona w KL Auschwitz i na Pawiaku, została zwolniona w VII 1944 roku Po wojnie przebywała w Anglii, w 1956 roku wróciła do kraju. Jako pisarka była przede wszystkim autorką powieści historycznych, ukazujących dzieje z punktu widzenia człowieka głęboko wierzącego; m.in. "Legnickie pole" (1930), "Krzyżowcy" (1935), "Suknia Dejaniry" (1948).

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999