Kotarbiński Tadeusz (31 III 1886 - 2 X 1981)

Studiował u Kazmierza Twardowskiego we Lwowie (do roku 1912), już 7 lat później został profesorem UW (do 1961); po II wojnie światowej organizował uniwersytet w Łodzi, którego był pierwszym rektorem; członek PAU i PAN (1957 - 62 prezes), doktor honoris causa wielu uniwersytetów (w tym Oksfordu). W podręczniku "Elementy teorii poznania, logiki formalnej i metodologii nauk" podsumował metafilozoficzne postulaty szkoły lwowsko-warszawskiej (jasność, precyzja, dbałość o należyte uzasadnianie głoszonych tez i ujawnianie zagadnień pozornych i źle postawionych), sformułował w nim też oryginalną koncepcję filozoficzną określaną jako reizm lub konkretyzm. Poświęcał także wiele uwagi zagadnieniom etyki próbując budować etykę niezależną (świecką), ilustrację zastosowania podstawowej dla niej zasady minimalizacji cierpień w połączeniu z postulatem spolegliwego opiekuna przedstawił w "Medytacjach o życiu godziwym". Po II wojnie światowej główny przedmiot zainteresowania Kotarbińskiego stanowiła nauka o sprawnym działaniu, prakseologia, a on sam "Traktat o dobrej robocie" (1955) uważał za swoje główne dzieło.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999