Koźmian Kajetan (31 grudnia 1771 - 7 marca 1856)

Uczył się w latach 1780 - 87 w Zamościu i Lublinie, po czym do 1792 roku pracował w lubelskiej palestrze. Podczas powstania kościuszkowskiego był sekretarzem lubelskiej Komisji Porządkowej. W Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim sprawował wiele odpowiedzialnych urzędów: referendarza w Radzie Stanu (od 1810), sekretarza Rady Konfederacji Generalnej, zawiązanej pod laską Adama Kazimierza Czartoryskiego (1812), referendarza stanu i członka Wydziału Oświecenia Narodowego (od 1815), radcy stanu i dyrektora generalnego Wydziału Administracji Ogólnej w Komisji Spraw Wewnętrznych i Policji (od 1821), senatora - kasztelana (od 1829). Był czołowym przedstawicielem klasycyzmu postanisławowskiego, uznawanym autorytetem w dziedzinie smaku estetycznego i poetyki. W jego twórczości wyróżniają się ody zw. napoleońskimi, poematy "Ziemiaństwo polskie" (1839) i "Stefan Czarniecki" (1858). Był też autorem "Pamiętników" (tom 1 - 3, 1858 - 65).

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999