Krasicki Ignacy (3 lutego 1735 - 14 marca 1801)

Najwybitniejszy pisarz polskiego oświecenia, uczył się w kolegium jezuickim we Lwowie, w seminarium duchownym misjonarzy w Warszawie, później w Rzymie. Był kapelanem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, od 1766 roku biskupem warmińskim. W okresie Sejmu Wielkiego związał się ze stronnictwem patriotycznym. W 1795 roku został biskupem gnieźnieńskim. Był jednym z założycieli Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie, twórcą, współzałożycielem i współredaktorem "Monitora", uczestnikiem obiadów czwartkowych. Uprawiał różnorodne gatunki literackie: bajki ("Bajki i przypowieści", 1779), satyry (np. "Żona Modna", "Pijaństwo", "Do króla"), poematy heroikomiczne ("Myszeidos pieśni X", 1774, "Monachomachia", 1778, "Antymonachomachia", 1780), powieści ("Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki", 1776, "Pan Podstoli", 1778 - 84), listy poetyckie, komedie ("Solenizant", "Łgarz"), powiastki filozoficzne, żywoty, dialogi.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999