Krasiński Wincenty, hrabia (5 kwietnia 1782 - 24 listopada 1858)
Generał, dowódca pułku szwoleżerów. Ojciec poety Zygmunta Krasińskiego.
W 1803 roku zawiązał w Warszawie tajne Towarzystwo Przyjaciół Ojczyzny, a w 1804 roku wybrano go członkiem Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk. Po wkroczeniu armii francuskiej na ziemie polskie (listopad 1806) stał się entuzjastą Napoleona i został 6 kwietnia 1807 roku dowódcą pułku szwoleżerów gwardii. W randze pułkownika, a później generała brygady i dywizji uczestniczył w kampaniach lat 1807, 1808, 1809, 1812 - 14. Po upadku Napoleona przyprowadził do kraju ośmiotysięczny oddział wojska i uzyskał zaufanie cara Aleksandra I oraz księcia Konstantego. W 1818 roku został adiutantem cara, w 1824 roku senatorem - wojewodą Królestwa Polskiego, a w 1826 roku awansowano go na generała jazdy (broni). W 1828 roku uczestniczył w Sądzie Sejmowym, głosując za uznaniem członków Towarzystwa Patriotycznego winnymi zbrodni zdrady stanu. Jako skrajny konserwatysta i lojalista nie wziął udziału w powstaniu listopadowym. Po upadku powstania został członkiem rosyjskiej Rady Państwa, a w latach 1855 - 56 pełnił obowiązki namiestnika królestwa Polskiego. W pałacu w Warszawie prowadził salon literacki, a w 1844 roku założył prywatną bibliotekę ordynacji Krasińskich.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999
