Kraszewski Józef Ignacy (28 lipca 1812 – 19 marca 1887)
Powieściopisarz, autor ponad 200 powieści historycznych i obyczajowych.
Studiował na Uniwersytecie Wileńskim, za działalność w tajnym związku młodzieży był więziony (1830 - 32). Założył i wydawał czasopismo "Athenaeum" (1841 - 51), redagował "Gazetę Codzienną" (od 1861 "Gazetę Polską"). W 1863 roku osiadł w Dreźnie utrzymując stały kontakt z krajem (współpracował z czasopismami, wydawał swoje utwory), otworzył własną drukarnię. W 1883 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Francji. Był autorem ponad 220 powieści o różnej tematyce i imponującej objętości: były to powieści ludowe ("Ulana", 1843, "Chata za wsią", 1852), filozoficzne ("Sfinks", 1847, "Powieść bez tytułu", 1855), o powstaniu styczniowym ("Dziecię Starego Miasta", "Szpieg") i sytuacji popowstaniowej (My i oni, Dziadunio, 1869), historyczne (Hrabina Cosel, 1874, "Rzym za Nerona", 1874, "Stara baśń", 1876, "Saskie ostatki", 1886). Pisał także komedie kontuszowe (np. "Miód kasztelański", 1860, "Panie kochanku"), wiersze (Poezje, 1838), szkice z podróży. Malował, rysował, komponował, był także krytykiem muzycznym.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999
