Kronenberg Leopold (24 marca 1812 - 5 kwietnia 1878)

Po studiach w Hamburgu i Berlinie (1829 - 32) objął kierownictwo rodzinnego domu bankowego w Warszawie. Fortunę przyniosła mu dzierżawa monopolu tytoniowego (1839 - 60). Współpracował z Adamem Zamoyskim, budował cukrownie, założył dom handlowy (1851) i własną fabrykę tytoniową (1861). Był zwolennikiem pracy organicznej, ugodowo nastawionym wobec zaborcy. Jednak w powstaniu styczniowym był jednym z twórców i przywódców stronnictwa białych, poparł działania zbrojne i dyktaturę M. Langiewicza, wspomógł powstanie finansowo. Zagrożony aresztowaniem przez carską policję, w czerwcu 1863 roku wyjechał do Francji. Po powrocie do Warszawy (1864) wycofał się z działalności politycznej. Dzięki poparciu namiestnika J. Berga uzyskał koncesje i wybudował linię Kolei Warszawsko-Terespolskiej (1864 - 67), a później Kolei Nadwiślańskiej (1874 - 77). Kierował spółką cukrowniczą, przekształconą w 1870 roku w Warszawskie Towarzystwo Fabryk Cukru, był  współzałożycielem Banku Handlowego w Warszawie (1870), Warszawskiego Towarzystwa Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych (1874), prezesem Giełdy Warszawskiej (1873 - 76), powołał do życia w 1875 roku Szkołę Handlową (późniejsza SGPiS). Otrzymał szlachectwo (1868), a pod koniec życia uważany był za najbogatszego człowieka na ziemiach polskich.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999