Krukowiecki Jan Stefan (15 grudnia 1771 - 17 kwietnia 1850)

W latach 1786 - 1794 służył w armii austriackiej, a następnie przez 12 lat był poza wojskiem. W grudniu 1806 roku podjął służbę w wojsku francuskim, ale już w marcu 1807 roku został szefem batalionu w wojsku Księstwa Warszawskiego. Odbył kampanie lat 1806 - 07, 1809, 1812 - 14 i awansował w 1813 roku na generała brygady. W Królestwie Polskim został mianowany generałem dywizji (1829). W powstaniu listopadowym otrzymał awans na generała piechoty (armii) i objął urząd gubernatora Warszawy. Po zatargu z wodzem naczelnym, gen. Janem Skrzyneckim, otrzymał 4 czerwca 1831 roku dymisję i do 15 sierpnia znajdował się poza wojskiem. 17 sierpnia sejm mianował go "prezesem w radzie ministrów", wyposażając w szerokie, nieomal dyktatorskie pełnomocnictwa. Skompromitowany podpisaniem kapitulacji Warszawy (7 września) został przez sejm zmuszony do złożenia dymisji. Po upadku powstania wywieziony przez Rosjan do Jarosławia, a następnie do Wołogdy.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999