Kubala Ludwik (4 lub 9 września 1838 - 30 września 1918)

Studiował w Wiedniu i Krakowie.Od połowy 1862 roku przywódca radykalnej młodzieży akademickiej, należał do tzw. Ławy Krakowskiej, a potem do Rady Naczelnej Galicyjskiej, kierującej ruchem narodowym w Galicji z ramienia "czerwonych". Aresztowany (w grudniu 1863 roku), w więzieniu austriackim spędził dwa lata, po czym obronił doktorat na UJ (1867) i pracował jako nauczyciel gimnazjalny we Lwowie (1872 - 1906). W badaniach przeciwstawiał się poglądom krakowskiej szkoły historycznej, a w polityce konserwatystom krakowskim. Członek Akademii Umiejętności (od 1883), kustosz Biblioteki Pawlikowskich (1883 - 1918), udzielał się w życiu kulturalnym Lwowa. Był  prezesem Koła Literacko-Artystycznego (od 1881), współzałożycielem Kasyna Miejskiego, wiceprezesem komitetu Wystawy Krajowej (1894). Jako historyk skoncentrował się na badaniu wieku XVII, któremu poświęcił szereg prac, opublikowanych w głośnych Szkicach historycznych (t. 1 - 6, 1881 - 1922). Korzystał z nich Henryk Sienkiewicz pisząc Trylogię.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999